Γιούγκερμαν

Ο Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση υπήρξε ένα από τα βιβλία που με σημάδεψαν. Το διάβασα στη νεαρή ηλικία των 14 και η αλήθεια είναι ότι πλέον δε θυμάμαι και πολλά από το βιβλίο. Θυμάμαι όμως την αίσθηση που μου είχε αφήσει.
Υπήρξα μεγάλο "φυτό" κατά τα μαθητικά μου χρόνια, αλλά εξαιτίας (ή αν θέλετε χάρη σε ) αυτού του βιβλίου, αγνοούσα επιδεικτικά τις παραδόσεις των καθηγητών μου διαβάζοντάς το ακόμα και την ώρα της παράδοσης. Σε πρώτη ευκαιρία θέλω να το ξαναδιαβάσω.
Σήμερα αποφάσισα να μη βγω και η αδερφή μου με ενημέρωσε ότι στο κανάλι με τη χειρότερη αισθητική της ελληνικής τηλεόρασης - θα καταλάβατε ποιο εννοώ! - προβάλλεται το πρώτο επεισόδιο της σειράς "Γιούγκερμαν". Τον τελευταίο καιρό είναι αλήθεια αρνούμαι πεισματικά να παρακολουθήσω προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης - ειδικά ελληνικές σειρές -, αλλά χάρη του παρελθόντος το είδα και δε ζημιώθηκα καθόλου.
Σε πρώτη ευκαιρία θέλω να το ξαναδιαβάσω πάντως!
Υ.Γ.: Το βιβλίο που έχω εγώ έχει διαφορετικό και πιο ατμοσφαιρικό εξώφυλλο από το άνωθεν.

Britney Spears - Η πτώση

No commments...Η έκφραση των παρευρισκόμενων συναδέλφων της τα λέει όλα. Το ζωντανό παράδειγμα του πώς η μουσική βιομηχανία σκοτώνει τα παιδιά της.

Γάτες vs Σκύλων!!

Αυτό το πλασματάκι στη φωτό είναι η μεγάλη αγάπη της ζωής μου! Όσοι από εσάς ζείτε με γατάκια με καταλαβαίνετε!
Κοιμάται ήσυχη κάθε βράδυ στα πόδια μου, ώστε και να νιώθει κοντά μου, αλλά και να μην παραβιάζει το χώρο μου ανεβαίνοντας πιο ψηλά. Μου είναι αφοσιωμένη, αλλά όχι με την ηλίθια, άνευ όρων αφοσίωση του σκύλου!
Αυτό γουστάρω στις γάτες, σου δείχνουν την αγάπη τους χωρίς να χάνουν την αξιοπρέπειά τους, χωρίς να γίνονται το δουλάκι σου. Είναι παράλογο το πώς οι άνθρωποι που έχουν σκύλους φουσκώνουν από υπερηφάνεια όταν ο σκύλος τους υπακούει στις διαταγές τους! Νιώθουν σημαντικοί, γιατί κάπου περνάν οι διαταγές τους. Και το λέω εγώ, πρώην ιδιοκτήτρια σκύλου (δυστυχώς μας άφησε έπειτα από 12 χρόνια συντροφιάς), που νευρίαζα επειδή το σκυλάκι μου δεν έκανε πάντα αυτό που ζητούσα.
Αυτό δε σημαίνει πως οι γάτες δεν υπακούν τους "ιδιοκτήτες" τους, απλά επιλέγουν να μην υπακούσουν σε ό, τι είναι για αυτές, αλλά και αντικειμενικά, παράλογο.

Lost official season 4 trailer

Heroes s02e02

Τη συγκεκριμένη σειρά άρχισα να τη βλέπω όταν έψαχνα για υποκατάστατο του Lost (9 μήνες αναμονής από τον ένα κύκλο στον άλλο κάπως έπρεπε να παλευτούν). Σύντομα με κέρδισε - αν και τα πρώτα επεισόδια δε με είχαν συγκλονίσει. Πρόκειται για μια σειρά comic με μια απίστευτα σκοτεινή - υποβλητική ατμόσφαιρα. Έτσι τέλειωσα τον πρώτο κύκλο και περίμενα το Σεπτέμβρη να ξεκινήσει ο δεύτερος. Και την προηγούμενη βδομάδα η στιγμή αυτή είχε φτάσει.
Είναι πολύ νωρίς ακόμα, είμαστε μόλις στο δεύτερο επεισόδιο της καινούριας σεζόν, αλλά σίγουρα έχω απογοητευτεί. Βέβαια πιστεύω ότι η σειρά θα βελτιωθεί, το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και με τον πρώτο κύκλο.
Ως προς το επεισόδιο αυτό καθεαυτό: Η σκοτεινή - υποβλητική ατμόσφαιρα έχω την αίσθηση ότι απουσιάζει εντελώς, η ιστορία του Hiro μου προκαλεί νύστα - αν εξαιρέσεις την παρουσία του Mr Sark από το Alias. Η αμνησία του Peter είναι γραφική, ενώ η επιλεκτική εφαρμογή των δυνάμεών του (π.χ. δεν τις εφάρμοσε για να πάρει το βιβλίο από τον Ιρλανδό) δεν πείθει. Στα θετικά η επιστροφή του Αϊτινού.
Εν αναμονή του επόμενου επεισοδίου...

I 've told every little star - Linda Scott

Ένα υπέροχο τραγούδι, άρρηκτα συνδεδεμένο πλέον με το Mulholland Drive

P.J. Harvey - Grow, grow, grow

Δε βρήκα το αγαπημένο μου από αυτό το δίσκο, το To talk to you

Escape the Room Games

Ένα από τα καψίματα που με τρελαίνουν είναι τα escape the room games. Πρόκειται για on line games, ο σκοπός των οποίων - όπως φανερώνει και το όνομά τους - είναι να αποδράσεις από το εκάστοτε δωμάτιο. Εδώ το πρώτο που έπαιξα, το crimson room και ένα από τα κλασικότερα αυτού του τύπου.

Για την Α

Αμερικάνικες σειρές

Ναι, το παραδέχομαι! Ανήκω πλέον στους καμένους εκείνους, που είναι εθισμένοι στις αμερικάνικες σειρές.
Ο εθισμός μου ξεκίνησε με το Csi Las Vegas: Μια μέρα κλασικής φοιτητικής ζωής και ενώ ήθελα να σκοτώσω το χρόνο μου, παίρνω από το βίντεο κλάμπ τα πρώτα επεισόδεια..Αυτό ήταν, άρχισα να κολλάω επικίνδυνα! Ήρθε λοιπόν μια μέρα η στιγμή που τα είχα δει όλα κι έπρεπε να βρω άλλο υποκατάστατο, αφού ήμουν ήδη εξαρτημένη.
Κι έτσι άρχισα να βλέπω Lost. Από τότε δεν μπορώ με τίποτα να παρακολουθήσω ελληνικές εκπομπές. Τις θεωρούσα πιο παρακμιακές από ποτέ! Ο τρόπος που οι δημιουργοί της σειράς δίνουν σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια, η υπόθεση, η προσεγμένη δουλειά, το μυστήριο με καθήλωναν όλο και περισσότερο. Φυσικά τότε ανακάλυψα(?!) ότι μπορώ να κατεβάζω τα επεισόδια, ώστε να μην περιμένω πότε θα βγουν στα ράφια του βίντεοκλαμπ.
Μετά ήρθαν τα Heroes, Prison Break,
Alias.
Σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες, εκκρεμούν το 24, το Sopranos, το Six Feet Under... Στόχος μου είναι να κρατήσω ένα μέτρο βέβαια, να μη φτάσω στο σημείο να λέω "δε θα κάνω κάτι, γιατί εχω να δω την τάδε σειρά" - με εξαίρεση το Lost εννοείται! :-) Σίγουρα είναι ένα trend της εποχής, αλλά κάποια trends τελικά αξίζουν τον κόπο.

Νύχτες Πρεμιέρας 2007

Φέτος δεν μπόρεσα να δω πολλές ταινίες στις νύχτες πρεμιέρας. Ανάμεσα σε αυτές που είδα ήταν "Η ιστορία ενός άτακτου κοριτσιού" του Ινδού Buddhadeb Dasgupta, το Broken English της Zoe Cassavetes και η προβολή έκπληξη.
Όσον αφορά την πρώτη ταινία, την είδα εντελώς από σπόντα, γιατί έτυχε να βρίσκομαι κοντά στο Δαναό τη δεδομένη στιγμή και βρήκα εισιτήριο. Πριν τη δω ήμουν αρκετά επιφυλακτική. Ινδική ταινία σκέφτηκα, δεν το έχω και πολύ... Ευτυχώς διαψεύστηκα, η ταινία ήταν πολύ καλή, με υπέροχη φωτογραφία και - αν μη τι άλλο - επρόκειτο για μια ταινία που δε θα είχα την ευκαιρία να ξαναδώ ποτέ!
Το "Broken English" το βρήκα πολύ καλό. Η ταινία με έκανε και γέλασα, με προβλημάτισε, με συγκίνησε και - παρ' όλο που το κύριο θέμα της ήταν ο έρωτας στη σύγχρονη εποχή - δεν ανήκε στην κατηγορία της γλυκανάλατης ρομαντικής κομεντί. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι η ταινία γυρίστηκε σε 20(!) μόλις μέρες το αποτέλεσμα πραγματικά ήταν αξιέπαινο.
Σχετικά με τη μυστική προβολή, επρόκειτο για τρεις ταινίες μικρού μήκους του Todd Haynes: Η πρώτη ήταν το "Assassins: A film concerning Rimbault". Με όλο το σεβασμό που τρέφω στο σκηνοθέτη, πρέπει να έπαιρνε πολλά ναρκωτικά όταν τη γύριζε... Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παρακολουθήσω, επρόκειτο προφανώς για οπτικοποίηση, ταυτόχρονα με κάτι σαν απαγγελία, έργων του ποιητή Rimbault. Με κούρασε απίστευτα.
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη ήταν το "Superstar: The Karen Carpenter Story". Επρόκειτο για μια πολύ πρωτότυπη μεταφορά της ζωής της διάσημης τραγουδίστριας από τότε που έγινε γνωστή, μέχρι και το θάνατό της από νευρική ανορεξία. Η ταινία είναι απαγορευμένη, καθώς ο αδερφός της Karen είχε μηνύσει το σκηνοθέτη και είχε πετύχει απαγόρευσή της. Η πρωτοτυπία της ταινίας έγκειται στο ότι δε γυρίστηκε με ηθοποιοίύς, αλλά με κούκλες!
Η τρίτη του ταινία ήταν το "Dottie gets spanked", μια υπέροχη προσέγγιση του ψυχισμού ενός αγοριού, πολύ ιδιαίτερου σε σχέση με τα συνομήλικά του αγόρια.
Οι νύχτες πρεμιέρας είναι ένα από τα events που περιμένουν οι Αθηναίοι με μεγάλη λαχτάρα. Λίγη καλύτερη οργάνωση, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός στις ουρές και στις αίθουσες θα λειτουρούσε βελτιωτικά για το φεστιβάλ...

na maste

Την ιδέα για ένα blog τη βασάνιζα μήνες τώρα, αλλά δεν τολμούσα να την υλοποιήσω. Πάνε 7 χρόνια από τότε που έγραφα στο λύκειο καλές εκθέσεις!
Από τη στιγμή που τελείωσα το σχολείο αισθάνθηκα ότι το όποιο ταλέντο μπορεί να είχα στο γράψιμο ως δια μαγείας χάθηκε! Είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, αφού ο ίδιος άνθρωπος ήμουν και τότε και τώρα...
Παρ' όλα αυτά δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό της δημιουργίας ενός blog, έτσι για την πλάκα μου. Ξεπέρασα λοιπόν τις όποιες ανασφάλειες κι έδωσα προτεραιότητα στο κέφι μου. Και na maste (για τους φαν του lost)!!!